Kapittel 88
"Ryosaku-kun! Vær så snill, vent!"
Den som kom ut, ropa namnet hans høgt, var ingen anna enn den kjære Mieko... ho sjølv.
Mieko... sprang så fort ho kunne mot den kjære Ryosaku, med berre sokker og ingen sko på... ho snubla på broka og fall hardt forover.
"Mieko-chan!!"
Ryosaku kasta sykkelen sin bort og sprang mot henne.
"Mieko-chan... er du okay!? Er du skadd? "
"Ryosaku-kun".
Båe albuene til Mieko blei skrapt av å ha ramma jorda, og blod rann ut av armane hennar med smerte.
Sålene på sokkene hennar... var farga svarte.
Og medan ho såg opp på han, fylte augene hennar med tårer.
"Ryosaku-kun... ikkje gå. Ver så snill, lat meg ikkje bli att".
"Mieko-chan... "
Ryosaku hadde ei forutseining om at Mieko skulle forsvinne for augo hans igjen, og at dei aldri skulle sjå kvarandre igjen.
Mieko følgde det same.
Dei hadde begge denne sorglege, einaste kjensla av at dette kunne ha vore deira siste farvel.
"Mieko-chan... det må ha gjort vondt. Har du slått hovudet? "Er det noko anna du gjer vondt på?"
Ryosaku sa, og tok forsiktig opp Mieko.
"Ahh... det er ikkje sant. Ryosaku-kun"...
Mieko la armane rundt den kjære Ryosaku, som framleis blødde, og dei omfamna kvarandre igjen.
"Ryosaku-kun... vi lova, gjorde vi ikkje? At me ein dag skulle gifta oss, og at eg ville bli kona til Ryosaku-kun".
"Ja... det er sant, Mieko-chan. Vi skreiv løftene våre på eit stykke papir på Tanabata-dagen...! Eg gløymer aldri. Eg gløymer det ikkje!!"
Og så hadde dei to dei siste kyssa.
Ingen veit når dei skal sjå kvarandre igjen.
Det er kanskje siste gong!
Dei følgde med sorg inn i hjartet, og hugsa seg igjen. Dei heilheldt kvarandre, dei hadde kjærleik saman, og dei hadde gode minner til felles. Dei ville aldri gje dei bort til nokon.
Og på den andre sida av gata, medan dei to omfamna kvarandre, var det ein vakker, varm kvinne som hadde sett på far hennar, Mieko. Han sa ikkje noko. Han gret.
