RES ALICIAE IN MIRABILI PAESE
Tibi gracias ago!
[Illustratio: Alicia in Cubiculo Ducissae.]
_SERIES "TERRITORIUM FABULARUM"_
RES ALICIAE IN MIRABILI PAESE
SAM'L GABRIEL FILII ET SOCIETAS
NOVUM EBORACUM
Iure Auctoris, 1916,
a SAM'L GABRIEL FILII ET SOCIETATE
NOVUM EBORACUM
RES ALICIAE IN MIRABILI PAESE
[Illustratio]
EGO--IN FORAMEN CUNICULI
Alicia incipiebat valde taedere sedendo iuxta sororem suam in
ripa, et nihil agendum habens. Semel aut bis inspexerat in
librum quem soror sua legebat, sed nullas imagines aut sermones in eo
erat, "et quid prodest liber," cogitabat Alicia, "sine imaginibus aut
sermonibus?"
Itaque secum cogitabat (quantum poterat, nam dies eam somnolentam et stultam reddebat), num voluptas
faciendi catenam margaritarum laborem surgendi et
margaritas colligendi mereretur, cum subito Cuniculus Albus oculis roseis prope eam cucurrit.
Nihil tam mirabile in hoc erat, nec Alicia tam
insolitum putabat audire Cuniculum sibi dicentem, "Eheu! Eheu! Nimis sero veniam!" Sed cum Cuniculus revera horologium
e sinu suo extraxit et illud inspexit et deinde festinavit, Alicia
surrexit, nam in mentem eius venit se numquam
antea vidisse cuniculum cum sinu suo aut horologio extrahendi, et, curiositate ardens, per agrum post
eum cucurrit et iusto tempore advenit ut eum in magnum cuniculi foramen, sub
sepe, cadere videret. Mox, Alicia eum persecutus est!
[Imago]
Cuniculi foramen aliquantum recta instar cuniculi progrediebatur, deinde
subito deorsum mergebatur, tam subito ut Alicia ne momentum quidem cogitaret
de se cohibenda antequam se in puteum, quod videbatur
puteum altissimum, cadentem inveniret.
Aut puteus altissimus erat, aut ipsa lentissime cecidit, nam satis temporis habuit
dum descendebat, ut circumspiceret. Primo, conata est
discernere quo perveniret, sed nimis obscurum erat ut quicquam videret;
deinde latera putei aspexit et animadvertit ea
armariis et pluteis librorum plena esse; hic illic tabulas geographicas et
picturas clavis suspensas vidit. Vasculum ex uno pluteorum deposuit dum
praeterebat. Inscriptum erat "CONDIMENTUM AURANTIORUM," sed, magnae suae
disappointment, vacuum erat; vasculum demittere nolebat, ita
in unum armarium ponere curavit dum praeter illud cadebat.
Deorsum, deorsum, deorsum! Numquamne casus finem haberet? Nihil aliud agendum erat, itaque Alicia mox secum loqui coepit. "Dina me desiderabit
valde hac nocte, opinor!" (Dina feles erat.) "Spero
eos lactis eius patellam tempore theae meminerint. Dina, cara mea, utinam
hic mecum esses!" Alicia sensit se obdormire, cum
subito, thump! thump! deorsum, in acervum ramorum et foliorum siccorum
incidit, et casus finitus est.
Alicia minime laesa est, et momento exsiluit. Sursum aspexit,
sed omnia obscura erant supra; ante eam erat alius longus transitus et
Lepus Albus adhuc in conspectu erat, per eum festinans. Nullum
momentum amittendum erat. Abiit Alicia sicut ventus et iusto tempore advenit ut
audiret eum dicentem, cum angulum verteret, "O, aures meae et mystaces, quam sero
fit!" Prope post illud erat cum angulum vertit, sed
Lepus iam non videbatur.
Se in longo, humili atrio invenit, quod serie
lamparum e tecto pendentium illuminabatur. Erant ianuae undique atrio, sed
omnes clausae erant; et cum Alicia totum latus pervenisset
et alterum ascenderet, omnes ianuas tentans, tristis per medium ambulavit,
mirans quomodo umquam iterum exiret.
Subito mensam parvam, tota ex vitro solido factam, invenit.
Nihil in ea erat nisi parva clavis aurea, et prima Aliciae cogitatio erat
hanc mensam ad unam ex ianuis atrii pertinere posse; sed, heu! aut
serae nimis magnae erant, aut clavis nimis parva, sed, quoquo modo,
nullam earum aperire poterat. Tamen, secunda vice circumiens, invenit
velum humile quod antea non animadverterat, et post id erat
ianua parva circiter quindecim digitos alta. Clavem auream parvam
in sera tentavit, et ad magnam eius laetitiam, apta erat!
[Imago]
Alicia ianuam aperuit et invenit eam in angustum porticum ducere, non
multo maius quam foramen muris; genua flexit et per porticum inspexit
in hortum pulcherrimum quem umquam vidisti. Quam desiderabat ex illa
atrio obscuro exire et inter illa florum areolas splendidorum et
illa fontes frigidos vagari, sed caput suum ne per
limina quidem immittere poterat. "O," inquit Alicia, "quam vellem me sicut telescopium claudere posse!
Credo me posse, si modo scirem quomodo incipere."
Alicia ad mensam rediit, semi-sperans se aliam clavem in
ea invenire posse, vel saltem, librum regularum ad homines claudendos sicut
telescopium...
telescopia. Hoc tempore parvam ampullam in ea invenit ("quae certe
antea hic non erat," inquit Alicia), et circa collum
ampullae ligata erat chartacea pittacium, cum verbis "BIBE ME" pulchre impressis
in ea magnis litteris.
"Minime, primum inspiciam," inquit, "et videbo utrum '_venenum_' notatum sit
necne," nam numquam oblita erat, si ex ampulla bibas
notata "venenum," prope certe tibi dissentire, citius aut
serius. Attamen haec ampulla _non_ notata erat "venenum," ita Alicia ausa est
gustare eam, et, inveniens eam valde iucundam (quasi mixtum saporem habebat
tartae cerasorum, cremoris, ananas, gallinacei assati, toffi et tosti butyrati calidi), mox eam consumpsit.
* * * * *
"Quam curiosa sensatio!" inquit Alicia. "Sicut
telescopium tacere debeo!"
Et ita revera erat! Nunc tantum decem uncias alta erat, et vultus eius
illuminatus est cogitando se nunc magnitudinem aptam esse ad
per ianuam parvam in hortum illum amoenum ingrediendum.
Post aliquod tempus, nihil amplius accidisse animadvertens, statuit statim
in hortum ire; sed, heu miserae Aliciae! Cum ad
ianuam pervenisset, invenit se parvam clavem auream oblitam esse, et cum
ad mensam pro ea rediisset, invenit se eam attingere non posse
: eam satis clare per vitrum videre poterat et quantum
conata est unum ex cruribus mensae ascendere, sed nimis lubricum erat,
et cum se conando defessa esset, misera parvula
consedit et flevit.
"Age, nihil prodest sic flere!" Alicia sibi
acriter dixit. "Te moneo ut nunc desistas!" Generaliter sibi
optimum consilium dabat (quamquam raro id sequebatur), et
interdum se ipsam tam graviter increpabat ut lacrimas in
oculos eius adduceret.
Mox oculus eius in parvam pyxidem vitream, quae sub mensa iacebat, incidit:
eam aperuit et in ea invenit libum parvum, in quo verba "COMEDE
ME" pulchre in ribis inscripta erant. "Bene, comedam," inquit
Alicia, "et si me maiorem faciet, clavem attingere possum; et si me minorem faciet, sub ianuam repere possum: ita utrumlibet via in hortum
ingrediar, et non curo utrum accidat!"
Paululum comedit et anxie sibi dixit, "Qua via? Qua
via?" manum in vertice capitis tenens ut sentiret qua via
cresceret; et valde mirata est se eandem
magnitudinem manere. Itaque se ad opus adduxit et mox libum perfecit.
[Illustratio]
II - LACURNA
"Curiosius et curiosius!" clamavit Alicia (tam mirata est ut
pro momento omnino oblita sit quomodo recte Anglice loqui). "Nunc me
aperio sicut maximum telescopium quod umquam fuit! Valete, pedes! O,
miseri pedes mei, miror quis calceos et tibialia vestra induet
nunc, cari? Nimis longe abero ut vexem
de vobis."
Hoc ipso momento caput eius in tectum aulae percussit;
re vera, nunc plus quam novem pedes alta erat, et statim clavem auream
parvam sumpsit et ad portam horti festinavit.
Miser Alicia! Quantum poterat, uno latere iacens,
per hortum uno oculo prospicere; sed pervenire magis
desperatum erat quam umquam. Consedit et iterum flere coepit.
Lacrimas innumerabiles effundere perrexit, donec magna piscina undique
circum eam et dimidium aulae pertingens erat.
Post tempus, parvum sonitum pedum procul audivit et
oculos celeriter siccavit ut videret quid veniret. Albus
Cuniculus erat qui revertebatur, splendide vestitus, cum par chirothecarum albarum
in una manu et magno flabello in altera. Magno
festinanter incedens veniebat, sibi murmurans, "Oh! Ducissa, Ducissa! Oh!
_nonne_ saeva erit si eam exspectare coegi!"
Cum Cuniculus prope eam accessisset, Alicia, voce humili et timida, coepit, "Si
placet, domine-" Cuniculus vehementer commotus est, chirothecas
albas et flabello abiecit et in tenebras quam celerrime
ire potuit aufugit.
[Imago]
Alicia flabello et chirothecas sumpsit et se flabello pergebat toto
tempore quo loquebatur. "Cara, cara! Quam mira omnia hodie sunt!
Et heri res solito more processerunt. _Num_ idem eram cum
hodie mane surrexi? Sed si non idem sum, proxima quaestio est, 'Quisnam
in mundo sum?' "Ah, _hoc est_ magnum aenigma!"
Dum haec dicebat, manus suas demisit oculos et mirata est se unam ex parvis chirothecis albis Leporis induisse dum
loquebatur. "Quomodo _hoc_ feci?" cogitavit. "Iterum
parva fieri debeo." Surrexit et ad mensam accessit ut se
ex ea metiretur et invenit se nunc circiter duos pedes altam esse et
celeriter contrahi. Mox comperit causam huius
esse ventilabrum quod tenebat et id celeriter demisit, iusto tempore ut
se servaret ne omnino contraheretur.
"_Angusta_ fuit fuga!" dixit Alicia, paulo frigida.
Subita mutatione exhilarata, sed valde laeta se adhuc existentem invenire. "Et
nunc ad hortum!" Et summa celeritate ad ostium parvum recurrit;
sed, heu! ostium parvum iterum clausum est et clavis aurea parva
in mensa vitrea sicut antea iacebat. "Res peiores sunt quam umquam,"
cogitavit misera puella, "nam numquam antea tam parva fui,
numquam!"
Dum haec verba dicebat, pes eius lapsus est, et mox,
splash! usque ad mentum in aqua salsa erat. Prima eius opinio erat se
aliquo modo in mare cecidisse. Tamen, mox intellexit se
in piscina lacrimarum esse quam fleverat cum novem pedes alta esset.
[Imago]
Tum subito aliquid in piscina paulo procul aspergi audivit,
et propius natavit ut videret quid esset: mox intellexit
tantum murem esse qui sicut ipsa intus lapsus erat.
"Numquid usui esset," cogitabat Alicia, "cum hoc mure loqui?
Omnia tam remota sunt hic ut mihi valde
probabile videatur eum loqui posse; saltem, nihil mali est in conando." Itaque illa
incepit, "O Mus, scisne viam ex hac piscina? Valde fessa sum
natando hic, O Mus!" Mus eam satis
curiose aspexit et ei uno ex parvis oculis suis nictare videbatur, sed
nihil dixit.
"Fortasse Anglice non intelligit," cogitabat Alicia. "Ausim dicere murem esse
Gallicam, cum Gulielmo Conquistatore venit." Itaque iterum
incepit: "O'test'est ma chatte?" quae erat prima sententia in libro eius Gallico
lectionis. Mus subito ex aqua exsiluit et totus prae timore
tremere videbatur. "O, ignosce mihi!" clamavit Alicia
festinanter, timens ne animos pauperis animalis laesisset. "Plane
oblitus sum te feles non amare."
"Feles non amare!" clamavit Mus voce stridula et vehementi. "Feles
_amares_, si ego esses?"
"Bene, fortasse non," dixit Alicia voce leni; "noli irasci
de hoc. Attamen vellem tibi felem nostram Dinam ostendere. Credo te felibus
amaturum esse, si modo eam videre posses. Tam cara,
res quieta est." Mus totus horridus erat et certa erat eum
vere offensum esse. "De ea non amplius loquemur, si
mavis non."
"Nos, sane!" clamavit Mus, qui usque ad
caudam tremebat. "Quasi _ego_ de tali re loqui vellem! Familia nostra semper _oderat_
feles -- res foedas, humiles, vulgares! Ne nomen iterum audiam!"
[Imago: Alicia apud Convivium Theae Insanarum.]
"Non sane faciam!" inquit Alicia, festinans ut argumentum
sermonis mutaret. "Amasne—amasne—canes? Tam pulcher
canis parvus prope domum nostram est, quem tibi demonstrare velim! Omnes
mures necat et—o, mehercule!" clamavit Alicia voce tristi. "Vereor me iterum
offendisse!" Nam Mus ab ea quam celerrime
natabat, et magnum tumultum in piscina faciebat dum ibat.
Itaque leniter post eum clamavit, "Muris care! Redi iterum, et de felibus
nec de canibus loquemur, si eos non amas!" Cum
Muris hoc audivisset, se convertit et lente ad eam natavit; Facies eius
erat pallida admodum, et voce submissa et tremente dixit, "Ad
litus perveniamus, tum tibi historiam meam narrabo et intelleges cur
feles et canes oderim."
Tempus erat abire, nam stagnum satis refertum fiebat
avis et animalibus quae in eum ceciderant; erant Anas et Dodo,
Lory et Aquiludus, et aliae curiosae creaturae. Alicia viam duxit
et tota caterva ad litus natavit.
[Imago]
III - CERTAMEN ET FABULA LONGA
Erant sane caterva aspectu insolito quae ad ripam congregata est -
aves cum plumis tractis, animalia cum pellibus suis prope
eas adhaerentibus, et omnia madida, iracunda et incommoda.
[Imago]
Prima quaestio, scilicet, erat quomodo iterum siccari. De hac re consultaverunt, et post pauca minuta, Aliciae satis naturale visum est se familiariter cum eis colloquentem invenire, quasi eos totam vitam nosset.
Tandem Mus, qui inter eos auctoritatem aliquam habere videbatur,
exclamavit, "Sedite omnes, et me audite! Mox vos satis siccos faciam!" Omnes simul in magno circulo consederunt, Mure in medio.
"Ahem!" dixit Mus cum vultu gravi. "Parati estis omnes? Hoc
est res siccissima quam novi. Silentium undique, si placet! 'Gulielmus
Conquistator, cuius causa a papa favebat, mox ab Anglis, qui duces desiderabant et nuper ad usurpationem et victoriam valde
assueti erant, submissus est. Edwinus et Morcar, Comites
Merciae et Northumbriae'--"
"Vah!" dixit Lory, cum tremore.
"--'Et etiam Stigandus, archiepiscopus Cantuariensis patrioticus, id
utile iudicavit'--"
"Invenisti _quid_?" dixit Anas.
"Invenisti _id_," respondit Mus paulo iratus; "scilicet, scis
quid 'id' significet."
"Satis bene scio quid 'id' significet, cum _rem_ invenio," dixit
Anas; "est g"
Rana plerumque vel vermis. Quaestio est, quid archiepiscopus invenit? Mus hanc quaestionem non animadvertit, sed festinanter perrexit, "'--commodum
inventum est cum Edgar Atheling ire ad Gulielmum conveniendum et ei
coronam offerendum."--Quomodo nunc te habes, mea cara?" perrexit, ad
Aliciam se convertens dum loquebatur.
"Tam madidus quam semper," dixit Alicia tono melancholico; "me omnino
siccare non videtur."
"In hoc casu," dixit Dodo graviter, pedibus surgens, "propono ut
conventus differatur, ad statim adoptandas vehementiores
remedia--"
"Loquere Anglice!" dixit Aquiludus. "Dimidium
illorum verborum longorum significationem nescio, et, praeterea, nec te scire credo!"
"Quod dicturus eram," dixit Dodo tono offenso, "est
optimum ad nos siccandos esse Caucus-race."
"Quid _est_ Caucus-race?" dixit Alicia.
[Imago]
"Cur," inquit Dodo, "optima ratio explicandi est id facere." Primo cursum
designavit, in quodam circulo, deinde omnes coetus
secundum cursum, hic illicque collocati sunt. Non erat "Unus, duo,
tres et abi!" sed currere coeperunt cum vellent et desierunt
cum vellent, ita ut non facile esset scire quando cursus finitus esset.
Sed, cum dimidiam horam circiter cucurrerant et iterum
sicci essent, Dodo subito exclamavit, "Cursus finitus est!" et omnes
circum eum congregati sunt, anhelantes et interrogantes, "Sed quis vicit?"
Hanc quaestionem Dodo sine magna cogitatione respondere non potuit.
Tandem dixit, "_Omnes_ vicerunt, et _omnes_ praemia habere debent."
"Sed quis praemia dabit?" satis chorus vocum rogavit.
"Cur, _illa_, scilicet," inquit Dodo, Aliciam uno
digito monstrans; et... Tota caterva simul circum eam congregata est, clamans,
modo confuso, "Praemia! Praemia!"
Alicia nesciebat quid faceret, et desperans manum in
sacculum suum immisit et pyxidem dulcium extraxit (fortunate aqua salsa non
in eam penetraverat) et ea quasi praemia circumtulit. Erat tantum unum
persona, undique.
Deinde erat dulcia edere; hoc aliquem strepitum et
confusionem effecit, cum aves maiores quererentur se sua
gustare non posse, et parvae suffocarentur et in tergo palpari deberent.
Tamen, tandem finitum est et iterum in circulo consederunt et
Muri rogaverunt ut eis aliquid amplius narraret.
"Promisisti mihi historiam tuam narraturam esse, scis," inquit Alicia, "et cur"
oderis -- C et D," addidit susurro, semi-timens ne
iterum offenderetur.
"Mea longa et tristis fabula est!" Dixit Mus, ad Aliciam se convertens et
suspirans.
"_Longa cauda est_, certe," inquit Alicia, cum admiratione deorsum
caudam Muris spectans, "sed cur eam tristem vocas?" Et pergebat
de ea cogitare dum Mus loquebatur, ita ut eius imago
fabulae aliquid simile huic esset:--
"Furia dixit murem, quem in domo convenit, 'Eamus ambo ad ius: _Ego_ ero criminalis
_tu_.--
Veni, nullam negationem accipiam:
Iudicium habere debemus;
Nam vere hac mane nihil habeo agendum.'
Dixit mus cani,
'Tale iudicium, domine,
sine iudice aut iudice,
esset
nostrum spiritum perdere.'
'Ego iudex ero,
ero iudex,
inquit
astuta
vetus Furia;
'Ego
totam
causam,
experiar,
et
te
ad mortem damnabo.'
"
"Non attendis!" dixit Mus Aliciae, severe. "Quid
cogitas?"
"Ignosce mihi," dixit Alicia humiliter, "ad quintum
flexum pervenisse puto?"
"Me contumelias loquendo talia ineptias!" dixit Mus, surgens et
abiens.
"Quaeso, redi et fabulam tuam perfice!" Alicia post eum clamavit. Et
ceteri omnes in choro coniunxerunt, "Ita, quaeso!" Sed Mus tantum
caput impatienter quassavit et paulo celerius ambulavit.
"Utinam Dinam, felem nostram, hic haberem!" dixit Alicia. Hoc
sensationem mirabilem inter coetum effecit. Aves quaedam statim festinaverunt, et Canaria voce tremente ad liberos suos clamavit, "Abite, cari mei! Tempus est vos omnes in lectos esse!" Variis
praetextibus omnes discesserunt et Alicia mox sola relicta est.
"Utinam Dinam non commemoravissem! Nemo eam hic amare videtur et
certe optimam felem in mundo esse!" Misera Alicia iterum flere coepit,
nam se valde solam et animo demissam sentiebat. Paulo autem,
rursus sonitum parvum gressuum procul audivit
et alacriter sursum aspexit.
[Imago]
[Imago]
IV - CUNICULUS PARVAM RIDICULAM INTRADIT
Cuniculus Albus erat, lente retrorsum currens et
anxie circumspiciens dum ibat, quasi aliquid amisisset; Alicia
Audivit illud sibi murmurantem, "Ducissa! Ducissa! O, carae meae pax! O, mea
pelles et mystaces! Me supplicio afficiet, tam certo quam furetes sunt
furetes! Ubi eos _possum_ deposuisse, miror?" Alicia statim coniecturavit eam ventilabrum et par chirothecarum albarum haedis quaerere
et illa benigne eos quaerere coepit, sed nusquam
videbantur -- omnia mutata videbantur ex quo in
piscina nataverat, et aula magna, cum mensa vitrea et parva porta,
omnino evanuerat.
Mox Lepus Aliciam animadvertit, et ad eam, voce irata, clamavit,
"Cur, Maria Anna, quid _hic_ agis? Curre domum statim et
affer mihi par chirothecarum et ventilabrum! Cito, nunc!"
"Me pro ancilla sua habuit!" dixit Alicia, dum aufugit. "Quam
mirabitur cum invenerit quis sim!" Dum haec dicebat,
ingressa est ad parvam domum elegantem, in cuius ianua erat lamina aenea splendens
cum nomine "W. RABBIT" insculpto. Intravit sine
pulsu et laesa est supra, magno timore ne Mariam
verae conveniret et ex domo expelleretur antequam
ventilatores et chirothecas invenisset.
Iam Alicia in cubiculum parvum et elegantem invenerat, cum
mensa in fenestra, et super eam ventilabro et duobus vel tribus paribus parvarum
chirothecarum albarum e capreis; ventilabro et par chirothecarum sumpsit et
cubiculum exire parabat, cum oculi eius in parvam ampullam
quae prope speculum stabat inciderunt. Operculum aperiens eam ad
labra admovit, sibi dicens, "Spero me iterum magnam fieri, nam,
vere, valde fessa sum esse tam parva res!"
Antequam dimidiam lagenam biberat, caput suum contra tectum premere invenit, et incurvari debuit ne collum suum
frangeretur. Celeriter lagenam deposuit, dicens, "Satis est
satis—spero me non amplius crescere."
Heu! Nimis sero erat id optare! Crescere et crescere perrexit et
mox in solo genua flectere debuit. Tamen crescere perrexit,
et, ut ultimum remedium, unum bracchium per fenestram et unum pedem
in caminum posuit, et sibi dixit, "Nunc nihil amplius facere possum, quidquid
acciderit. Quid de me _fiet_?"
[Imago]
Fortunate Aliciae, parva lagena magica iam plenum effectum habuit
et non maior crevit. Post pauca minuta vocem foris audivit
et substitit ut auscultaret.
"Maria Anna! Maria Anna!" dixit vox. "Affer mihi chirothecas meas nunc!"
Tum parvus sonitus pedum in scalis auditus est. Alicia sciebat
Leporem venire ad eam quaerendam et tremuit donec domum concussit,
omnino oblita se nunc mille vicibus maiorem
esse quam Lepus et nullam causam habere cur eum timeret.
Mox Lepus ad ianuam accessit et eam aperire conatus est; sed cum
ianua introrsum aperiretur et cubitus Aliciae fortiter contra eam premeretur,
conatus ille irritus evasit. Alicia audivit eum sibi dicentem, "Tunc circumibo et per fenestram ingrediar."
"_Id_ non facies!" cogitavit Alicia; et postquam exspectavit donec sibi visum est
se Lepus sub fenestra audire, subito manum extendit
et in aera rapuit. Nihil prehendit,
sed parvum clamorem et casum et fragorem vitri fracti audivit,
ex quo conclusit fieri posse ut in
cornicem cucumeris vel aliquid simile cecidisset.
Deinde vox irata venit—Lepus—"Pat! Pat! Ubi es?" Et
deinde vox quam numquam antea audiverat, "Certe, hic sum! Fodiendo
mala, domine iudex!"
"En! Veni et me ex hoc adiuva! Nunc dic mihi, Patricia, quid est illud in
fenestra?"
"Certe, bracchium est, domine iudex!"
"Bene, nihil ibi habet, saltem; abi et aufer!"
Longum silentium post hoc fuit et Alicia tantum susurros audire poterat
interdum, et tandem manum suam iterum extendit et alium
raptum in aere fecit. Hoc tempore erant _duo_ parvi ululatus et plures
soni vitri fracti. "Miror quid deinde facturi sint!" cogitavit Alicia.
"Quantum ad me ex fenestra extrahendum, utinam _possent_!"
Aliquantum temporis exspectavit sine quicquam amplius audiendo. Tandem venit
fragor parvarum rotarum plaustri et sonus multarum vocum omnium
inter se loquentium. Verba illa intellexit: "Ubi est altera scala?
Bill alteram habet -- Bill! Ecce, Bill! Tectumne sustinebit? -- Quis per caminum descendet? -- Minime, _ego_ non faciam! _Tu_ fac! Ecce, Bill! Dominus
dicit te per caminum descendere debere!"
Alicia pedem suum quam longissime per caminum traxit et exspectavit donec
audivit parvum animal scalpentem et reptantem in camino
prope supra se; tum unum acutum calcitrationem dedit et exspectavit videre quid
deinde accideret.
Primum quod audivit fuit chorus generalis "Ecce Bill!"
deinde vox Leporis sola -- "Cape eum, tu ad sepem!" Tum
silentium et tum alia confusio vocum -- "Tolle caput eius -- Brandy
nunc -- Noli eum suffocare -- Quid tibi accidit?"
Postremo venit paulum debile, stridens
voce prolata, "Bene, vix scio—Non
plus, gratias ago. Melius nunc sum—hoc solum scio, aliquid ad me venit
sicut diabolus in arca et sursum ascendo sicut rocheta!"
Post minutum unum aut alterum silentii, iterum moveri coeperunt, et
Alicia audivit Leporem dicentem, "Currus plenus sufficiet, initio."
"Currus plenus _cuius_?" cogitavit Alicia. Sed non diu dubitare potuit,
nam proximo momento imber parvorum lapillorum per
fenestram incidit et quidam ex eis eam in faciem percusserunt. Alicia animadvertit, cum quadam
miratione, lapillos omnes in parvos crustulos transformari dum
in solo iacebant et ingeniosa idea in mentem venit. "Si unum ex
his crustulis comedam," cogitavit, "certe _aliquam_ mutationem in magnitudine mea faciet."
Itaque unum ex crustulis deglutivit et laeta fuit inveniendo se
statim contrahi coepisse. Simul ac satis parva erat ut per
ianuam transiret, domo cucurrit et turbam magnam parvorum
animalium et avium foris exspectantium invenit. Omnes ad Aliciam impetum fecerunt
quo momento apparuit, sed illa quam celerrime potuit cucurrit et mox se
in densa silva tutam invenit.
[Imago: "Ducissa bracchium suum amanter in
bracchium Aliciae celavit."]
"Primum quod mihi faciendum est," Alicia sibi dixit, dum
per silvam vagabatur, "est iterum ad magnitudinem meam rectam crescere; et
secundum est viam meam in illum amoenum hortum invenire. Credo me
aliquid edere aut bibere debere, sed magna quaestio est
'Quid?'
Alicia circum se flores et herbas aspexit, sed nihil videre potuit quod rectum ad edendum aut bibendum sub circumstantiis videretur. Magnus fungus prope eam crescebat, fere eadem altitudine ac ipsa. Se in digitos
extendit et ultra marginem prospexit, et oculi eius statim eos magnae erucae caeruleae, quae in summo sedebat, bracchiis
plicatis, tacite longam narghilem fumans nec minimam attentionem
eae aut alterius rei gerens, convenerunt.
[Imago]
V - CONSILIUM AB ERUCA
Tandem Eruca narghilem ex ore suo extraxit et
Aliciam voce languida et somnolenta allocuta est.
"Quis _tu_ es?" dixit Eruca.
[Imago]
Alicia, paulo verecunde, respondit, "Ego - vix scio, domine, modo - saltem
scio quis _eram_ cum hodie mane surrexi, sed puto me
pluribus mutasse" vicibus ex illo tempore."
"Quid hoc significas?" dixit Eruca, severe. "Explica
te ipsum!"
"Me ipsum explicare non possum, domine," dixit Alicia, "quia non sum
ipsa, vides -- tot magnitudines diversas in die esse valde
confusum est." Se erexit et graviter dixit, "Puto te
mihi dicere debere quis _tu_ sis, primum."
"Cur?" dixit Eruca.
Cum Alicia nullam causam bonam excogitare posset et Eruca
in animo valde ingrato esse videretur, se avertit.
"Redi!" Eruca post eam clamavit. "Aliquid grave
dicendum habeo!" Alicia se vertit et rediit.
"Iraminem contine," dixit Eruca.
"Hocne est totum?" dixit Alicia, iram suam quam optime
potuit deglutiens.
"Non," dixit Eruca.
Brachia sua explicavit, narghilem ex ore iterum extraxit, et dixit,
"Itaque putas "Mutata es, num?"
"Vereor, domine," inquit Alicia. "Non possum res meminisse sicut
solebam -- et non eandem magnitudinem decem minutis continuo retineo!"
"Quam magnitudinem vis esse?" rogavit Eruca.
"Oh, non sum peculiaris de magnitudine," Alicia festinanter respondit, "tantum non libenter mutatur tam saepe, scis. Vellem esse paulo maior
domine, si non te offendat," inquit Alicia. "Tres unciae tam
"miserabilis altitudo est."
"Valde bona altitudo est!" inquit Eruca irata, se erecta
dum loquebatur (exacte tres uncias alta erat).
Post minutum aut duos, Eruca descendit de fungo et
in herbam repsit, tantum dicens, dum loquebatur, "Una pars
te altiorem faciet, et altera pars te breviorem faciet."
"Una pars _cuius_? Altera pars _cuius_?" cogitavit Alicia sibi
"Fungi," dixit Eruca, quasi eam
clare rogavisset; et paulo post, extra conspectum erat.
Alicia per minutum cogitabunda fungum intuebatur, conans
discernere quae essent duae eius partes. Tandem bracchia sua
circum eum extendit quantum potuit, et partem marginis
utraque manu fregit.
"Et nunc quae est quae?" sibi dixit, et partem
dextrae manus mordit ut effectum experiretur. Mox ictum violentum
sub mento sensit -- pedem eius percussit!
Hac mutatione subita valde perterrita est, cum celeriter
contraheretur; itaque statim se ad alterum
partem edendam contulit. Mentum eius tam arcte contra pedem premebatur ut vix
locus esset ad os aperiendum; sed tandem id fecit et frustulum partis sinistrae devorare potuit...
"Age, caput meum liberum est apud"
"ultima!" inquit Alicia; sed nihil nisi videre poterat, cum
deorsum aspexit, erat immensa colli longitudo, quae surgere videbatur
sicut stipes ex mari foliorum viridium quae longe sub ea iacebat.
"Quo _pervenerunt_ humeri mei?" Et o manus meae miserae, quomodo vos
non video?" Gaudebat invenire collum suum facile
in quamlibet partem flecti posse, velut serpens. Modo contigerat illud
in zigzag gracile curvare et inter
folia se immergere parabat, cum sibilus acutus eam celeriter retrahere coegit -- magna
columba in faciem eius volaverat et eam violenter
alibus verberabat.
[Imago]
"Serpens!" clamavit Columba.
"_Non_ serpens sum!" inquit Alicia indignata. "Sine me!"
"Radices arborum tentavi, et aggeres tentavi, et
sepes tentavi," Columba perrexit, "sed illi serpentes! "Non est eis placere!"
Alicia magis magisque perplexa erat.
"Quasi non satis molestum esset ova excludere," inquit Columba,
"sed serpentes observare debeo, nocte et die! Et sicut
altissimam arborem in silva cepi," perrexit Columba, vocem
ad stridorem elevans, "et cum tandem ab eis liberam fore putarem,
e caelo repentes descendere debent!" Vah,
Serpens!"
"Sed serpens _non_ sum, inquam tibi!" inquit Alicia. "Sum—sum—sum
puella parva," addidit paulo dubitanter, dum numerum
mutationum quas eo die passa erat recordabatur.
"Ova quaeris, _id_ satis bene_ scio," inquit Columba;
"et quid mihi interest utrum puella parva an
serpens sis?"
"_Mihi_ multum interest," inquit Alicia festinanter; "sed ova non
_quaero, quia non fieri debet, et si quaererem, _tua_ nolo—_cruda non amo."
"Bene, abi igitur!" inquit Columba voce tristi, dum iterum
in nidum suum considebat. Alicia inter arbores se condidit quantum
potuit, nam collum eius inter ramos implicabatur, et
interdum subsistere debebat. et eam evolvere. Post aliquod tempus recordata est se adhuc fungorum frusta in manibus tenere, et
se ad laborem diligenter se contulit, primum unum, deinde
alterum mordens, et interdum altior, interdum brevior crescens, donec
se ad solitum suum statum reducere pervenisset.
Tamdiu erat ex quo prope rectam magnitudinem fuerat ut primo
satis mirum videretur. "Deinde in illum
pulchrum hortum ingrediendum est -- quomodo _id_ fieri potest, miror?" Dum haec dicebat,
subito in locum apertum venit, cum parva casa circiter
quattuor pedes alta. "Quicumque ibi habitat," cogitavit Alicia, "numquam decet
in eos _hac_ magnitudine occurrere; "Quidnam, eos ex mente eorum terrerem?" Non ausa est domum appropinquare donec se ad novem digitos altitudinem redaxisset.
VI - PORCUS ET PIPER
Per minutum unum aut alterum stetit domum spectans, cum subito
pedis in libella e silva accurrit (ex vultu eius iudicando,
piscem eum appellavisset) - et ianuam fortiter pulsavit
articulis digitorum. Aperta est ab alio pedisequo in libella, facie
rotunda et oculis magnis sicut rana.
[Imago]
Piscator-pedis coepit e sub brachio suo magnam epistolam proferre,
quam alteri tradidit, dicens, voce gravi, "Pro
Ducissa. Invitatio a Regina ad croquet ludendum." Rana-pedis, eadem voce gravi, iteravit, "A Regina." "Invitatio Ducissae ad croquetum ludendum." Tum ambae profunde se inclinaverunt
et cincinni eorum inter se implicati sunt.
Cum Alicia iterum prospexit, Piscator-Pedestris abierat, et alter
in terra prope ianuam sedebat, stulte in caelum suspiciens.
Alicia timide ad ianuam accessit et pulsavit.
"Nulla utilitas est pulsare," inquit Pedestris, "et id ob
duas causas. Primo, quia in eadem parte ianuae sum ac tu;
" Deinde, quia tantum strepitum intus faciunt, nemo te "audire potest." Et certe _era_ strepitus maxime extraordinarius
intus audiebatur -- ululatus et sternutatio continua, et interdum
magnus fragor, quasi patina aut ahenum in frusta fractum esset.
"Quomodo introibo?" rogavit Alicia.
"_Introibitisne_ omnino?" dixit minister. "Haec est prima
quaestio, scis."
Alicia ianuam aperuit et intravit. Ianua directe in magnam
culinam ducebat, quae fumo plena erat ab uno extremo ad alterum; Ducissa
in medio in scabello tripedali sedebat, infantem lactans;
coqua super ignem inclinabatur, magnum ahenum, quod videbatur
iure plenum esse, movens.
"Certe nimium piperis est in illo iure!" Alicia sibi dixit,
quantum poterat ad sternutandum. Etiam Ducissa sternutabat
interdum; et quod ad infantem attinet, erat sternutatio et ululatio
alternatim sine ulla pausa. Solae duae creaturae in
culina quae _non_ sternutabant erant coquus et feles magnus, qui
ab aure ad aurem ridebat.
"Quaeso, velisne..."
"Dic mihi," inquit Alicia, paulo timide, "cur feles tua sic
subridet?"
"Feles Cestriensis est," inquit Ducissa, "et ideo."
"Nesciebam Feles Cestrienses semper subridere; re vera, nesciebam
feles _posse_ subridere," inquit Alicia.
"Non multa scis," inquit Ducissa, "et hoc verum est."
Tum coqua lebetem iuris ab igne removit, et statim
ad operam dedit omnia quae in manum habebat in Ducissa et
infantem iactando -- ferra ignis primum venerunt; deinde secuta est imber sartaginum,
patinarum et patinarum. Ducissa nihil animadvertit, etiam cum eam
percusserunt, et infans iam tam vehementer ululabat ut omnino
impossibile esset dicere utrum ictus eam laeserint necne.
"O, _quaeso_ cave quid agas!" clamavit Alicia, sursum deorsumque saliens
in agonia terroris.
"En! "Paulum nutrire potes, si vis!" Ducissa Aliciae dixit,
infantem in eam iaciens dum loquebatur. "Ire debeo et me parare ad ludendum
croquet cum Regina," et festinanter e cubiculo exiit.
Alicia infantem cum aliqua difficultate cepit, cum esset parva creatura forma insolita
et bracchia cruraque in omnes partes porrexit. "Si hanc puellam
non mecum abduxero," cogitavit Alicia, "certe eam
interficient intra diem aut duos. Nonne caedes esset eam relinquere?" Ultima verba
protulit et parva creatura respondens grunnivit.
"Si in porcum mutatura es, cara mea," dixit Alicia, "nihil amplius tecum habebo." "Cave nunc!"
Alicia modo secum cogitare incipiebat, "Quid nunc faciam cum
hoc animal, cum id domum reportavero?" cum iterum tam vehementer grunnivit
ut Alicia in faciem eius quodam timore despexerit. Hoc tempore
nullus error de eo esse poterat -- neque plus neque minus quam porcus erat;
itaque parvum animal deposuit et valde sollevata est eam
quiete in silvam abeuntem videre.
Alicia paulum perterrita est videns Felem Cestriensem in
ramo arboris paucis passibus distantem sedentem. Feles tantum subrisit cum eam vidit.
"Felis Cestriensis," Alicia incepit, paulo timide, "visne mihi dicere
qua via hinc ire debeam?"
"In _illa_ directione," Feles dixit, dextram pedem circum agitans, "habitat
Leporarius; et in _illa_ directione," alteram pedem agitans, "habitat Lepus
Martius. Visita quemvis vis; "Ambae insaniunt."
"Sed inter insanos ire nolo," Alicia animadvertit.
"Oh, id impedire non potestis," dixit Feles; "omnes hic insanimus. Ludisne hodie croquet cum Regina?"
"Valde mihi placeret," dixit Alicia, "sed nondum invitata sum."
"Ibi me videbitis," dixit Feles, et evanuit.
Alicia non multo longius processerat antequam domum
Leporis Martii conspexit; tam magna domus erat ut prope accedere nolebat
donec plus partis fungi sinistrae morsuisset.
VII - CONVIVIUM INSANUM
Mensa sub arbore ante domum posita erat, et
Lepus Martius et Leporarius ibi theam bibebant; Glis inter eos sedebat,
alte dormiens.
Mensa magna erat, sed tres omnes in
uno angulo eius conferti erant. "Nullus locus! "Nullum spatium!" clamaverunt cum Aliciam
advenientem viderunt. "_Satis_ spatii est!" inquit Alicia indignata, et in magna cathedra ad unum finem mensae consedit.
Leporarius oculos suos valde late aperuit hoc audiens, sed nihil nisi "Cur corvus similis est mensae scriptoriae?"
"Gaudeo eos aenigmata rogare coepisse -- credo me id divinare posse," illa
alta voce addidit.
"Visne dicere te putare te responsum invenire posse?" inquit
Lepus Martius.
"Prorsus ita," inquit Alicia.
"Tunc dicere debes quod sentis," Lepus Martius perrexit.
"Dico," Alicia festinanter respondit; "saltem -- saltem sentio quod
dico -- idem est, scis."
"Aeque bene dicere posses," addidit Glis, quae in somno
loqui videbatur, "quod 'Respiro cum dormio' idem est
ac 'Dormo cum...'" "Spirito!"
"_Idem est_ tecum," inquit Leporarius, et paulum theae calidae in nasum eius infudit. Glis caput impatienter quassavit
et dixit, oculis non apertis, "Sane, sane; id ipsum quod ego
me notare volui."
[Imago]
"Aenigma iam divinasti?" inquit Leporarius, iterum ad Aliciam se convertens.
"Non, desisto," respondit Alicia. "Quid est responsum?"
"Ne minimam quidem ideam habeo," inquit Leporarius.
"Nec ego," inquit Lepus Martius.
Alicia suspiravit fessa. "Puto te aliquid melius facere posse cum
tempore," inquit, "quam id perdere in aenigmatibus quae nullas
responsas habent."
"Plus theae sume," Lepus Martius Aliciae dixit, valde serio.
"Nihil adhuc bibi," respondit Alicia voce offensa, "itaque plus
sumere non possum." "Vis dicere te non posse _minus_ capere," inquit Leporarius; "facile est _plus_ capere quam nihil."
His auditis, Alicia surrexit et abiit. Glis statim obdormivit
et neutra aliarum discessum eius minime animadvertit, quamquam semel aut bis respexit; ultimo tempore quo eos vidit,
Glisem in theapothecam ponere conabantur.
[Imago: Iudicium Servuli Cordium.]
"Quomodocumque, numquam iterum _eo_ ibo!" inquit Alicia, dum per silvam
iter faciebat. "Stultissima est convivium theae quod umquam in
tota vita mea interfui!" Simul ac haec dixit, animadvertit unam ex arboribus
ianuam habere quae directe in eam ducebat. "Hoc valde curiosum est!" cogitavit. "Statim
intrare possum." Et intravit.
Iterum se in longo atrio et prope mensam
vitream invenit. Clavem auream parvam sumpta, ianuam quae
in hortum ducebat reseravit. Deinde fungum (frustum eius
in pera servaverat) mordere coepit donec pedem unum alta esset;
deinde per parvum transitum ambulavit; et _tum_—se tandem invenit
in horto pulchro, inter areolas florum claras et
fontes frigidos
VIII—CAMPUS CROQUET REGINAE
Magna rosa prope introitum horti stabat; rosae
in ea crescentes albae erant, sed tres hortulani ibi erant, sedulo
eas rubras pingentes. Subito oculi eorum forte in Aliciam inciderunt, dum
eos stans observabat. "Dicite mihi, quaeso," inquit Alicia,
paulo timide, "cur illas rosas pingitis?"
Quinque et Septem nihil dixerunt, sed ad Duo respexerunt. Duo, voce submissa,
inceperunt, "Re vera, vides, Domina, haec rosa
_rubra_ esse debuit, et albam per errorem posuimus; et, si Regina
id inveniret, omnes capita nostra amputarentur, scis. Ita
vides, Domina, quantum possumus, antequam veniat, facimus ut—" Hoc
momento, Quinque, qui anxie per hortum spectabant,
exclamavit, "Regina! Regina!" et tres hortulani statim se
proniores fecerunt. Sonitus multorum passuum
fuit et Alicia circumspectavit, cupida Reginam videre.
Primi venerunt decem milites clavas portantes, manibus pedibusque ad
angulos: deinde decem aulici; hi undique adamantibus
ornati erant. Post hos venerunt pueri regii; decem erant,
omnes cordibus ornati. Deinde venerunt hospites, plerumque Reges et
Reginae, et inter eos Alicia Cuniculum Album agnovit. Deinde secutus est
Faber Cordum, coronam Regis in pulvino purpureo purpureo portans;
et ultimus omnium huius magnae pompae venerunt REX ET
REGINA CORDUM.
Cum processio contra Aliciam venit, omnes constiterunt et eam aspexerunt,
et Regina severe dixit, "Quis est hic?" Dixit ad
Faber Cordum, qui tantum se inclinavit et subrisit respondens.
"Nomen mihi est Alicia, ita placeat Maiestati Tuae," dixit Alicia valde comiter;
sed sibi addidit, "Cur, tantum fasciculus chartarum sunt,
postremo!"
"Potesne ludere croquet?" inspiravit Regina. Quaestio manifeste
destinata erat Aliciae.
"Ita!" dixit Alicia magna voce.
"Age igitur!" rugiit Regina.
"Est—est dies pulcherrimus!" dixit vox timida Aliciae. Ambulabat
praeter Cuniculum Album, qui anxie in faciem eius inspiciebat.
"Valde," inquit Alicia. "Ubi est Ducissa?"
"Silentiam! Silentium!" inquit Lepus. "Sub poena supplicii est."
"Quare?" inquit Alicia.
"Aures Reginae alapam percussit—" Lepus incepit.
"Ad loca vestra ite!" inspiravit Regina voce tonitrui, et
homines in omnes partes currere coeperunt, inter se
ruentes. Tamen, intra minutum unum aut alterum consederunt, et ludus
coepit.
Alicia putavit se numquam tam curiosum campum croquet in vita sua vidisse;
omnia erant iugis et sulcis. Pilae croquet erant vivi
erinacei, et mallei vivi phoenicopteri et milites se
complicare et manibus pedibusque stare debebant, ut arcus facerent.
Lusores omnes simul luserunt, sine vices expectando, interim
rixabantur et pro erinaceis pugnabant; et brevissimo tempore,
Regina ira commota est et pedibus calcabat clamans,
"Caput ei amputa!" aut "Caput ei amputa!" fere semel in minuto.
"Hic homines decollare vehementer amant," cogitavit Alicia; "
magnum miraculum est quod quisquam superstes est!"
Circumspiciens aliquam viam effugii, curiosam
apparitionem in aere animadvertit. "Felis Cestriensis est," sibi dixit;
"nunc aliquem habebo cum quo loquar."
"Quomodo te habes?" dixit Felis.
"Non puto eos omnino iuste ludere," Alicia dixit, tono potius
querulo; "et omnes tam terribiliter rixantur ut quisquam non audiat
se loquens -- et nullas regulas particulares habere videntur."
"Quomodo tibi placet Regina?" dixit Felis voce submissa.
"Minime," dixit Alicia.
[Imago]
Alicia cogitavit se redire posse et videre quomodo ludus procederet. Itaque erinaceum suum quaesivisse abiit. Ericus in pugna cum alio erinaceo versabatur, quod Aliciae optima occasio videbatur ad unum eorum cum altero croquetandum; sola
difficultas erat quod phoenicopterus eius ad alteram partem
horti abierat, ubi Alicia videre poterat.
Conans, quodammodo impotens,
in arborem volare. Phoenicopterum cepit et sub
brachio suo abscondit, ne iterum effugeret.
Tum Alicia Ducissam (quae iam e carcere libera erat) cucurrit.
Brachium suum amanter in brachio Aliciae abscondit et simul abierunt.
Alicia valde gaudebat eam tam iucundo animo invenisse.
Parum tamen perterrita est cum vocem Ducissam prope
aurem suam audivit. "De aliqua re cogitas, mea cara, et hoc
te oblivisci facit loqui."
"Ludus nunc melius procedit," Alicia dixit, quasi sermonem
paulum sustineret.
"Ita est," inquit Ducissa; "et moralis huius est—'O, amor est,'
'amor est qui mundum circumvolvit!'
"Aliquis dixit," Alicia susurravit, "id fieri ab unoquoque suis
negotiis curante!"
"Ah, bene! Similiter fere significat," inquit Ducissa, acutum mentum in humerum Aliciae defigens, dum addidit "et moralis
_hujus_ est—'Cura sensum et soni curabunt
se ipsos.'"
Magna Aliciae admiratione, bracchium Ducissae, quod bracchium eius habebat,
tremere coepit. Alicia sursum aspexit et ecce Regina ante
eas stabat, bracchiis complicatis, frontem corrugans sicut tonitrus!
"Nunc, te moneo," inspiravit Regina, terram calcitrans
dum loquebatur, "aut tu aut caput tuum abire debes, et id
fere brevissimo tempore. Elige!" Ducissa electionem suam fecit, et
momento abiit.
"Pergamus cum ludo," Regina Aliciae dixit; et Alicia nimis
territa erat ut verbum diceret, sed lente eam ad
campum croquet secuta est.
Per totum tempus quo ludebant, Regina numquam destitit cum aliis lusoribus rixari et clamare, "Caput ei amputa!" aut "Caput illi amputa!" Post semihoram circiter, omnes lusores, praeter Regem, Reginam et Aliciam, in custodia militum et sub
damno supplicii erant.
Tum Regina, omnino anhelans, discessit et cum
Alicia abiit.
Alicia audivit Regem voce submissa ad coetum generalem dicentem, "Omnes veniam
datis."
Subito clamor "Iudicium incipit!" procul auditus est, et
Alicia cum aliis cucurrit.
IX -- QUIS CRASTAS FURAVIT?
Rex et Regina Cordum in solio suo sedebant cum
advenerunt, magna turba circum eos congregata -- omne genus avium parvarum
et bestiarum, necnon totus fasciculus chartarum: Servus
ante eos stabat, in vinculis, cum milite utrinque ad eum custodiendum; et prope Regem erat Cuniculus Albus, tuba in una manu
et volumine membranaceo in altera. In ipso medio aulae
erat mensa, cum magna patina crustulorum super eam. "Utinam iudicium
perficerent," cogitavit Alicia, "et refectiones distribuerent!"
Iudex, obiter, Rex erat et coronam suam super magnam
capillaturam gerebat. "Hoc est tribunal iuratorum," cogitavit Alicia; "et illa duodecim creatura
(quaedam animalia et quaedam aves erant) puto ea esse iuratores."
Tum Cuniculus Albus clamavit "Silentium in aula!"
"Preco, lege accusationem!" dixit Rex.
[Illustratio]
His dictis, Cuniculus Albus tribus tubis ictus emisit, deinde
volumen membranaceum explicavit et sic legit:
"Regina Cordium, crustulas quasdam fecit,
Omnia die aestivo;
Faber Cordium, crustulas illas furatus est
Et eas omnino abstulit!"
"Primum testem voca," dixit Rex; et Cuniculus Albus tribus
tubis ictus emisit et clamavit, "Primus testis!"
Primus testis erat Leporarius. Intravit cum poculo theae in una manu
et frusto panis et butyri in altera.
"Finisse debuisti," dixit Rex. "Quando coepisti?"
Leporarius Leporem Martium aspexit, qui eum in
curiam secutus erat, brachio in brachio cum Glire. "Quartum decimum Martii, _credo_
fuisse," dixit.
"Testimonium tuum da," inquit Rex, "nec timeas, alioquin te statim supplicio affici faciam."
Hoc testem omnino non adhortari videbatur; ille ab uno pede ad alterum se movebat, Reginam anxie aspiciens, et, in sua
confusione, magnum frustum e poculo suo, loco panis
et butyri, momordit.
Hoc ipso momento Alicia sensationem perquam curiosam sensit -- iterum
crescere incipiebat.
Miser Leporarius poculum suum et panem et butyrum demisit et
uno genu flexit. "Pauper sum, Maiestas," incepit.
"Pessimus _orator_ es," inquit Rex.
"Ire potes," inquit Rex, et Leporarius festinanter aulam reliquit.
"Proximum testem voca!" inquit Rex.
Proximus testis coquus Ducissae erat. Capsulam piperis in manu gerebat, et homines prope ianuam simul omnes sternutare coeperunt.
"Testimonium tuum date," inquit Rex.
"Non facietis," inquit coquus.
Rex anxie ad Cuniculum Album respexit, qui voce submissa dixit,
"Maiestas vestra hunc testem interrogare debet."
"Bene, si necesse est, necesse est," inquit Rex. "Quid sunt..."
crustula ex quibus facta sunt?"
"Pipere, plerumque," inquit coquus.
Per aliquot minuta tota aula in confusione erat et cum iterum
consedissent, coquus evanuerat.
"Nihil refert!" inquit Rex, "proximum testem voca."
Alicia Cuniculum Album observabat dum per indicem titubabat. Finge eius
mirationem cum, summa voce stridula,
nomen "Alicia!" recitavit.
X - TESTIMONIUM ALICIAE
"En!" clamavit Alicia. Tanta festinatione exsiluit ut suggestum
iudicum everteret, omnes iudices in capita turbae
infra evertens.
"O, _ignosce_!" exclamavit tono magnae consternationis.
"Iudicium procedere non potest," inquit Rex, "donec omnes iudices
in locis suis propriis sint - _omnes_," magna cum pondere repetiit,
Aliciam attente intuens.
"Quid de hac re scis?" Rex dixit ad Alicia.
"Nihil omnino," inquit Alicia.
Rex deinde ex libro suo legit: "Regula quadragesima secunda. _Omnes personae plus
quam mille passuum altae curiam relinquant_."
"_Non sum mille passuum alta," inquit Alicia.
"Fere duo milia passuum alta," inquit Regina.
[Imago]
"Bene, non ibo, certe," inquit Alicia.
Rex pallidus factus est et libellum suum festinanter clausit. "Considerate
verum iudicium," dixit iuratoribus, voce humili et tremente.
"Plura adhuc indicia ventura sunt, quaeso Maiestas Tua," inquit Cuniculus Albus, magna festinatione exsiliens. "Haec charta modo sublata est
sublata. Videtur esse epistula a captivo scripta ad—ad aliquem." Chartam
evolvit dum loquebatur et addidit, "Non est epistula, postremo;
" "Est series versuum."
"Quaeso, Maiestas Tua," inquit Servus, "ego non scripsi et illi probare non possunt me scripsisse; nullum nomen in fine signatum est."
"Necesse est te aliquid mali intendere, alioquin nomen tuum subscripsisses
sicut vir honestus," inquit Rex. Generalis plausus manuum ad hoc fuit.
"Lege ea," addidit, se convertens ad Cuniculum Album.
Silentium mortuum in aula erat dum Cuniculus Albus versus recitabat.
"Hoc est testimonium gravissimum quod adhuc audivimus," inquit
Rex.
"Non credo atomum significationis in eo esse," ausa est Alicia.
"Si nullus significatio in eo est," inquit Rex, "id mundum
malorum servat, scis, cum non necesse sit nobis ullum invenire." Iudices deliberent
suum iudicium."
"Minime, minime!" inquit Regina. "Sententia primum - iudicium postea."
"Nugae et ineptias!" inquit Alicia magna voce. "Cogitatio habendi
sententiam primum!"
"Sinite!" inquit Regina, purpurea facta.
"Non faciam!" inquit Alicia.
"Caput ei amputate!" Regina summa voce repetiit. Nemo
motus est.
"Cui cura est de _te_?" inquit Alicia (ad plenam magnitudinem creverat per
"Nihil es nisi fasciculus chartarum!"
[Imago]
His dictis, totus fasciculus in aera surrexit et super
eam volans venit; parvum clamorem edidit, dimidium timore et dimidium ira, et
eos repellere conata est, et se in ripa iacentem invenit, capite
in gremio sororis suae, quae leniter folia mortua
quae ex arboribus in faciem eius volitaverant abstergebat.
"Expergiscere, cara Alicia!" "inquit soror eius. 'Quam longum somnum habuisti!'"
"O, tam curiosum somnium habui!" inquit Alicia. Et sorori suae, quantum meminisse poterat, narravit omnes has miras res gestas
suas quas modo legisti. Alicia surrexit et aufugit,
cogitans dum currebat, ut bene poterat, quam mirabile somnium
fuisset.
[Illustratio]
--- Provisum a LoyalBooks.com ---
Tibi gracias ago!
