Kafli 5
Í millitíðinni birtist barn meðal kvenkyns bekkjarfélaga sem kallaði Rjosaku með viðurnefninu "Píningstrákur".
Og ūessi áhrifamikli gælunafn hefur fest sig í sessi.
Ég er viss um ađ ūađ sé vegna ūess ađ hann ūarf ađ fara oft á klķsettiđ á tímabili.
Auđvitađ kallađi enginn hann svona en hann kynntist Rjosaku í gegnum nemanda.
... Hr. Takada, ūú kallast "Píningstrákur".
Sá sem kenndi honum þetta var drengur sem hét Sigeharu Ojama, ári yngri en hann.
Ojama vissi af kennaranum sínum ađ Rjosaku notađi oft klķsettiđ.
Ojama-strákurinn var líka með vandræđasjúkdóma vegna þvaglátar.
Frá unga aldri hafði hann tilhneigingu til að pissa.
Ojama átti ekki óeðlilega mikinn fjölda tíma eins og Rjosaku, en vegna þess að hann var fæddur veikur í vöðvum blöðruháls og þvagfærum, jafnvel þótt hann hefði þörf til að þvagfæra sig, gat hann ekki náð því í tíma að fara á klósettið. Það var vandamál að hann myndi gera það.
Og rétt eins og Rjosaku fékk sérstakt sæti í aftasta horni bekkjarins, hafði Ojama einnig sérstakt sæti í sínum eigin bekk.
Kennari Ojama sagđi honum ađ eldri nemandi eins og ūú væri áhyggjufullur um ađ pissa svo hann ūyrfti ekki ađ hafa áhyggjur af ūví.
Rjosaku þakkaði þessum "félaga" innilega fyrir að gefa honum dýrmætar upplýsingar.
Líkt og Rjosaku var Ojama einmanalegur í bekknum, og það var sameiginlegur nefndari að hann átti ekki einu einasta vini, en þetta leiddi ekki til dýpri tengsla milli þeirra tveggja.
Ojama eyddi mestum hluta frístundar síns einn í horni skólagarðsins og sólaði sig í sólinni.
Eins og gamall mađur...
Skömmu síðar fór hann líka í bókasafn Rjosaku.
Ūegar ūau tvennt horfđu á hvort annađ, báđum ūeir beygja sig lítillega... ūannig tengsl áttu ūau.
Hvorki Rjosaku né Ojama sátu við sama borð, hvað þá við hliðina á hvor öðrum.
Þótt þau viðurkenndu hver aðra og virtu hver aðra, voru þau varkár um að hætta sér ekki inn í "heim" hinnar.
