Kapittul 2
Rjosaku var einasta barn.
Hann var uppvaksin við nógvum kærleika frá foreldrunum, og var ein fullkomiliga góður drongur, men sjálvur var hann eitt sindur eksentriskur.
Tá ið hann var í barnagarði, góvu foreldrini honum eina lestrarbók.
Djór, fiskar, plantur, menniskjalikamið, jørðin og rúmdin... Serian fevnir um vísindi, lívfrøði og umhvørvi, so sum landafrøði og japansku søgu.
Rjosaku, sum hevur verið vanur við barnabøkur og myndabøkur síðani hann var barn, varð alt fyri eitt forelskaður í hesi myndabókini.
Ein partur av orsøkini var, at hann hevði gott minni frá barndóminum, og tí hugdi hann dag eftir dag at hesum lutum, og dugdi at fáa ta vitan inn í høvdið á sær.
Tá ið tað í fólkaskúlanum verður lagt fram í náttúru- ella samfelagsfrøðiundirvísing, at tað er nakað, sum hevur við hetta at gera, verður hann stoltur og sigur: "Meistari, tað veit eg longu! " .
Síðani eru tey ógvuliga heppin at lata onnur børn læra tað uttanat, sum tey longu hava lært í skúlanum.
...er eitt tekin um sjálvfylgju.
Sjálvandi hevði hann ongar floksfelagar.
Í fríløtunum stongir hann seg inni á bókasavninum og lesur í kjalarvørrinum, meðan onnur børn spæla skógvaball og fjala seg á skúlagarðinum.
Hann hevði eisini ein ógvuliga "samansøknaravan".
Hann savnaði nógv av Ultraman-gátum og gacha-gacha-leiklutum, til hann hevði øll sløg.
Nógv børn eru bundin av at savna frímerkir og modellirjólreiðar í barndómi sínum, men í Rjosakus føri verður savnið gjørt við eini ræðandi strongd.
Er tað nakað, sum eitur "perfektionismur"?
